Prindërit duan më të mirat për fëmijët e tyre, por ndonjëherë, ata pa dashje i dëmtojnë ata me dashurinë dhe mbrojtjen ndaj e tyre. Ata mund të dërgojnë sinjale të përziera, të injorojnë mendimet e fëmijëve të tyre ose të thyejnë rregullat që i kanë caktuar vetë.
Edhe nëse të rriturit nisen për mirë, veprime të tilla mund t’i bëjnë fëmijët të ndjehen të hutuar dhe të pasigurt se si duhet të veprojnë në botë.
Ne duam të hedhim dritë mbi situatat e padobishme kur të rriturit veprojnë si hipokritë dhe as nuk e vërejnë se po e bëjnë.
“Ju nuk duhet t’i gënjeni njerëzit, por unë mund ta bëj.”
Prindërit i mësojnë fëmijët e tyre që gjithmonë të tregojnë të vërtetën dhe të pranojnë pasojat e sjelljes së tyre. Por ndonjëherë ata e prishin vetë këtë rregull. Të thuash gënjeshtra të bardha, sheqerosje të së vërtetës ose të fshehësh informacionin sepse “ndarja e këtyre me të tjerët nuk do të ndryshojë asgjë” mund të duket goxha hipokrite në sytë e një fëmije.
“Duhet të flesh vetëm, por unë nuk kam përse ta bëj.”
Prindërit mund të besojnë se të fjeturit bashkë shkatërron pavarësinë e fëmijëve, kështu që ata refuzojnë të shtrihen me ta derisa të bien në gjumë. Por pyetja është, pse të rriturit duhet të flenë në të njëjtën dhomë, dhe fëmijët duhet të ndahen?
Disa psikologë sugjerojnë se duke ndihmuar fëmijën tuaj të flejë ndihmon në krijimin e një lidhjeje më të fortë emocionale dhe përmirëson shëndetin mendor të fëmijës.
“Unë mund të vendos kur jam i uritur e ti nuk mundesh.”
Ndërsa ushqimi i shëndetshëm është i rëndësishëm, të gjithë ende kemi preferencat tona dhe nganjëherë, thjesht nuk e ndjejmë sikur duam të hamë një ushqim të caktuar. Të rriturit kanë mundësi të qerasin veten kur të duan, qoftë me një vakt të shpejtë ose duke anashkaluar drekën nëse nuk janë të uritur. Por fëmijët janë të privuar nga ky luks dhe gjithmonë duhet t’u binden rregullave të prindërve të tyre, edhe nëse i rrituri jo gjithmonë i ndjek ata vetë.
“Unë mund të kaloj orë të tëra në telefon, por ti nuk mundesh.”
Mesatarisht, njerëzit kalojnë më shumë se 3 orë në ditë duke përdorur telefonat e tyre, për të mos përmendur duke punën në laptopë, tableta dhe duke parë TV. Dhe, ndërsa është plotësisht e shëndetshme të kufizosh kohën para ekranit të një fëmije, të rriturit duhet t’i kushtojnë vëmendje edhe vetes. Përndryshe, mund të duket goxha hipokrite kur një prind përpiqet t’i tregojë një fëmije që ata duhet të jenë në gjendje të argëtohen ndërsa ata kontrollojnë mediat sociale gjatë gjithë ditës.
“Unë mund të kem shumë ngrohtë ose shumë ftohtë, por ti jo.”
Disa prindër mund të jenë tepër mbrojtës kur bëhet fjalë për veshjen e fëmijës së tyre në përputhje me motin. Ata nuk marrin parasysh se si fëmija ndihet me të vërtetë dhe shpesh bëjnë supozime bazuar në perceptimet e tyre. Por kjo nuk i pengon ata të bëjnë zgjedhje veshje që nuk korrespondojnë me motin kur është e përshtatshme për ta.
“Duhet t’i ndash gjërat me të tjerët, por unë jo”.
Prindërit shpesh i mësojnë fëmijët të ndajnë lodrat e tyre, të bëjnë kompromise dhe të anashkalojnë disa situata që mund të jenë të pakëndshme për ta. Por të rriturit, përkundrazi, mund të jenë shumë zotërues, kokëfortë dhe nuk dinë të sakrifikojnë komoditetin e tyre.
Fëmijët janë individë të veçantë me nevojat dhe mendimet e tyre, kështu që vendosja e kufijve të shëndetshëm dhe marrja parasysh e mendimeve të tyre është e rëndësishme.
“Ju duhet të bëni atë që unë kërkoj menjëherë, dhe unë nuk kam përse ta bëj.”
Prindërit presin që fëmijët e tyre t’i zbatojnë urdhrat e tyre menjëherë, pavarësisht se çfarë po bënte më parë fëmija. Injorimi i mendimit të fëmijës tuaj mund t’i bëjë ata të mendojnë se dëshirat dhe mendimet e tyre nuk janë të rëndësishme. Nuk ka të bëjë me mos disiplinimin e fëmijës tuaj, por më shumë për t’iu dhënë atyre hapësirën që mund t’ju duhet.
“Unë nuk kujdesem për ndjenjat tuaja, por ti duhet të kujdesesh për të miat.”
Mund të jetë e vështirë për fëmijët të njohin dhe të menaxhojnë ndjenjat e tyre, por është detyra e prindërve për t’i ndihmuar ata. Por duke injoruar emocionet e fëmijëve ose duke i ndëshkuar për shkak se ndjehen në një mënyrë të caktuar, nuk do të sjellë dobi. Sidomos nëse të rriturit kanë tendencë të shpërthejnë duke vepruar emocionalisht dhe “si të paarsyeshëm” herë pas here.
“Gjithmonë duhet të përpiqesh të jesh më e mirë, por unë nuk kam pse.”
Prindërit duan që fëmijët e tyre të kenë sukses në jetë dhe t’i motivojnë ata të studiojnë dhe të provojnë gjëra të reja. Dhe kur fëmija mërzitet ose zhgënjehet prindi u jep arsye pse ata vërtet mund të kenë nevojë për këtë njohuri në jetën e tyre. Por ata shpesh kundërshtojnë vetveten, duke mos dhënë shembullin e mirë për fëmijët e tyre dhe duke bërë saktësisht të kundërtën e atyre që kanë thënë.
“Nuk duhet të kesh frikë të shprehesh, por unë tmerrohem nga opinioni publik.”
Të rriturit shpesh i shohin fëmijët e tyre si versionet më të mira të vetvetes, kështu që i shtyjnë të bëjnë gjëra për të cilat ata janë të frikësuar. Ndërsa është e domosdoshme të inkurajoni fëmijën të jetë vetëvetja, problemi është që prindërit ndonjëherë presin shumë prej fëmijëve të tyre pa u shpjeguar atyre se si funksionon bota dhe duke u treguar atyre se çfarë mund të presin në një situatë të ngjashme.
“Ti nuk duhet të shqetësohesh për gjërat që të shqetësojnë, por unë e bëj.”
Prindërit duan që fëmijët e tyre të jenë të lumtur dhe të qetë, veçanërisht nëse nuk mund të ndryshojnë vërtet diçka ose të ndikojnë në një situatë. Por fëmijët duhet të flasin për problemet e tyre për të mos u mbytur nga emocionet e tyre ose të ndjejnë sikur problemet e tyre nuk janë aq të rëndësishme sa duhet t’i ndajnë me dikë.
