“Një nga gjërat më me fat që mund t’ju ndodhin në jetë, mendoj, është të keni një fëmijëri të lumtur.” – Agatha Christie
Fëmijëria është një kohë e veçantë në jetën e dikujt. Një kohë zbulimi, loje, çudie dhe argëtimi ndërsa fëmija njeh botën përreth tyre. Për prindërit, kjo kohë mund të shkaktojë një shqetësim, pasi ata përpiqen të sigurojnë shëndetin dhe lumturinë e fëmijës.
Sigurisht, jeta kështu është – si për fëmijët ashtu edhe për prindërit – që mund të ndikojnë në vitet e fëmijërisë së një personi. Pavarësisht nga rrethanat, lumturia e fëmijës pothuajse gjithmonë vjen e para për që i duan ata.
Ne do të kombinojmë kërkimin shkencor dhe lumturinë e fëmijërisë. Më saktësisht, ne do të shikojmë disa këshilla të provuara shkencërisht për të ndihmuar në sigurimin e një fëmijërie të lumtur dhe të shëndetshëm.
Pavarësisht nëse jeni një prind, ose dikush që thjesht i do fëmijët, shpresojmë që ajo që lexoni më poshtë do të ndihmojë për të bërë një fëmijë më të shëndetshëm dhe më të lumtur.
KËTU JANË DISA KËSHILLA PËR T’I BËRË TË VEGJLIT MË TË LUMTUR:
Jepuni atyre kohë të mjaftueshme për të luajtur
Përgjegjësia kryesore e një fëmije është – ose të paktën, duhet të jetë – të luajë. Po, fëmija do të ketë detyra shtëpie, punë jashtëshkollore, etj. por që nga vogëlushët e deri në adoleshencë, atyre duhet t’u jepet liria vetëm për t’u argëtuar.
Peter Gray, një psikolog i fëmijëve dhe profesor në Kolegjin Boston, thotë “Fëmijët mësojnë mësimet më të rëndësishme në jetë nga fëmijët e tjerë, jo nga të rriturit … ata nuk mund të mësojnë, ose ka shumë më pak të ngjarë të mësojnë, në bashkëveprimet me të rriturit.”
Prandaj, thuaju atyre që të “shkojnë jashtë dhe të luajnë!”
Jo argumente dhe diskutime në sy të tyre
Truri i fëmijës zhvillohet me një normë të jashtëzakonshme gjatë fëmijërisë së hershme. Kur ata shohin dhe dëgjojnë për problemet e rriturve dhe paqartësitë e tyre, gjendja delikate psikologjike e fëmijës mund të ndikohet negativisht; duke i shqetësuar dhe duke i bërë të ndjehen të pasigurt.
Fëmijët nuk duhet të dëgjojnë biseda stresuese nga të rriturit – nuk është koha.
Mos i krahasoni ata me të tjerët
Presioni për të pasur sukses në shoqërinë e sotme mund ta bëjë atë tërheqës për të ngjallur një ndjenjë të hershme të konkurrencës – dhe disa të rritur e bëjnë këtë duke i krahasuar me dikë tjetër. Ndonjëherë, të rriturit gjithashtu do të tregojnë tipare të dëshirueshme të personalitetit tek një fëmijë tjetër, me shpresën se do t’i kopjojnë nga ato.
Studiuesit thonë se prirje të tilla krahasuese mund të ndikojnë negativisht në vetëbesimin dhe ndjenjat e një fëmije.
Mësojuni përfitmiet e emocioneve negative
Duke theksuar qartë – një fëmijë nuk është shumë i pjekur. Pothuajse çdo fëmijë do të ketë shpërthime spontane të zemërimit, zilisë, trishtimit, etj. Kjo sjellje paraqet një mundësi të mirë mësimi për të rriturit.
Dr. John Gottman në Universitetin e Uashingtonit citon tendencën popullore të të rriturve për t’iu drejtuar “sjelljes së keqe” të një fëmije – emocioneve të tyre negative – duke shqiptuar disa dënime. Një mënyrë më e mirë është të pranoni sjelljen duke i mësuar fëmijës se të gjithë përjetojnë emocione negative, dhe të gjehen mënyra për ta mësuar fëmijën se si të merret me emocionet e tij në mënyrë konstruktive.
Vlerësojini përpjekjet e tyre
Fëmija do të arrijë moshën kur ai ose ajo e di se është e nevojshme të bëhet punë për të përparuar. Është e rëndësishme, pra, të vlerësojmë kur fëmija shtyn veten për të arritur diçka.
Dr. Carol S. Dweck në Stanford thotë: “Mesazhi ynë për prindërit është që të përqëndrohemi në procese ku fëmija angazhohet. ”
Vlerësimi i traditave të familjes
Të kesh një shumëllojshmëri të gjërave që një familje bën së bashku është një shenjë e mirë e një familje të qëndrueshme; ku stabiliteti një aspekt i rëndësishëm i zhvillimit të fëmijërisë.
Sipas Institutit për Zhvillimin e Fëmijëve, kalimi i këohës së rregullt familjare shkakton pesë përfitime kryesore: fëmija ndihet i rëndësishëm dhe i dashur; fëmija vëzhgon tipare pozitive të të rriturve; të rriturit mund të vëzhgojnë dhe të mësojnë më shumë për dobësitë e fëmijës së tyre për t’i udhëhequr ata më mirë; fëmija mund të verbalizojë mendimet dhe ndjenjat e tyre, dhe prindi me fëmijën zhvillojnë një lidhje më të fortë.
