Ne jemi gjithmonë të shqetësuar për të ardhmen e fëmijëve tanë dhe gjithmonë përpiqemi të marrim vendime më të mira për ta. Sidoqoftë, ajo që mund të mos e kemi ditur deri më tani është se fëmijëve duhet t’u jepet hapësirë për të luajtur dhe eksploruar më vete. Çuditërisht, loja mund të promovojë shëndetin mendor të fëmijëve tanë.
Ne kemi qenë gjithmonë një avokat kur bëhet fjalë për promovimin e shëndetit mendor të fëmijëve tanë dhe ne kemi ardhur me 7 fakte se si një mungesë loje mund të ndikojë tek ata.
Sa më pak të luajnë fëmijët, aq më shumë ndikohen nga të tjerët.
Në jetën e tyre të përditshme, fëmijët vazhdimisht janë të ekspozuar ndaj gjykimit të njerëzve të tjerë dhe kjo mund t’i parandalojë ata të eksplorojnë botën vetë. Si rezultat, fëmijët mund të zvogëlojnë kohën e tyre të lojës për të punuar për lëvdata në mënyrë që të kënaqin të tjerët dhe të shpërblehen.
Më pak kohë për të luajtur vetëm do të nënkuptojë më shumë ndikim nga të tjerët, gjë që i bën ata shumë të thjeshtë për tu manipuluar. Si pasojë, fëmijët do të ndjehen më të shqetësuar pasi do të fillojnë të punojnë më intensivisht për miratim në vend që ta kalojnë kohën e tyre duke luajtur lirshëm.
Më pak lojë i bën fëmijët të humbasin sensin e kontrollit personal.
Në rastin e fëmijëve, sensi i tyre i parë i kontrollit personal ndodh përmes lojës, pasi ata mund të fillojnë të kontrollojnë ndërveprimet e tyre të para me rrethinat. Sa më pak fëmijë luajnë, aq më pak janë të pavarur kur përpiqen të kontrollojnë veprimet e tyre. Nëse fëmijët nuk e mësojnë këtë, ata do të fillojnë të mos kenë kontroll personal që mund t’i çojë ata në depresion.
Më pak lojë shkakton më pak kontroll emocional.
Fëmijët fitojnë dhe humbasin kontrollin gjatë kohës së lojës, kjo i inkurajon ata të fillojnë të mësojnë për emocionet dhe si t’i kontrollojnë ato. Ata përballen me lumturinë dhe pakënaqësinë, kënaqësinë e fitores dhe frikën e humbjes dhe, më e rëndësishmja, nëse fëmijët nuk janë të ekspozuar ndaj këtyre lloj kushteve, ata mund të mos mësojnë se si të përballen me dhimbjen.
Sa më pak kohë t’i kushtojnë të luajturit, aq më pak kontroll emocional do të kenë. Mungesa e kontrollit të tyre emocional i bën ata të mos dinë se si të veprojnë kur përballen me frikën, gjë që mund të çojë në depresion.
Mungesa e lojës ngadalëson zhvillimin e fëmijëve.
Stile të ndryshme të lojës do të zhvillojnë lloje unike të personaliteteve. Si rezultat i kësaj, fëmijët do të zhvillojnë interesa dhe kompetenca që janë të përshtatshme për llojin e tyre të personalitetit dhe stilin e jetës. Ata fillojnë të kuptojnë se çfarë u pëlqen ose nuk u pëlqen, duke i lejuar ata të marrin vendime të pavarura në lidhje me interesat e tyre.
Nëse fëmijët privohen nga luajtja, ata nuk do të jenë në gjendje të punojnë drejt zhvillimit të tyre si njerëz. Loja ndihmon fëmijët të zhvillojnë kompetencat themelore që do t’i ndihmojnë ata kur të pëballen me sfida. Nëse nuk i fitojnë këto kompetenca, ata mund të shqetësohen dhe të bien në depresion si rezultat i dështimit.
Më pak lojë ul aftësinë e një fëmije për të marrë vendime.
Një gjë shumë pozitive në lidhje me lojën është se kontrollohet plotësisht nga vetë lojtarët. Fëmijët janë vendimmarrës kur është fjala për të luajtur dhe kjo u jep atyre besim që të fillojnë të marrin vendimet e tyre të para dhe të zgjidhin problemet e tyre të para.
Psikologu rus, Lev Vygotski, thotë që loja i ndihmon fëmijët të praktikojnë vetëkontrollin kur bëhet fjalë për marrjen e vendimeve. E gjithë loja ka rregulla dhe lojtarët duhet të kontrollojnë veprimet e tyre në mënyrë që të ndjekin rregullat. Sa më pak fëmijët të luajnë, aq më pak do të mësojnë se si të veprojnë kundër impulsit dhe nuk do të fitojnë rezistencë ndaj botës së jashtme. Kjo rezistencë është e nevojshme për të promovuar një shëndet më të mirë mendor pasi fëmijët fillojnë të refuzojnë situata të këqija dhe të fillojnë të marrin vendime drejt mirësisë.
Më pak lojë në shkollë ndikon në shëndetin mendor të fëmijëve.
Në ditët e sotme, fëmijët kalojnë më shumë kohë në shkollë se kurrë më parë. Sistemi ynë shkollor është i dizajnuar në atë mënyrë që zë tërë programin e fëmijëve me orë të gjata të orëve të mësimit dhe detyrave të shtëpisë, duke mos i lejuar ata të kenë shumë kohë të përkushtuar për të luajtur. Gjithashtu, sistemi ynë shkollor është i dizajnuar më shumë rreth notave sesa thjesht të mësuarit. Të punojnë drejt arritjes së notave të mira i bën fëmijët të ndjehen vazhdimisht të shqetësuar.
Kur janë në shkollë, fëmijëve u caktohet një hapësirë fizike të cilës nuk lejohet t’i largohen. Ata duhet të bashkëjetojnë në të njëjtin vend si të tjerët dhe gjatë kësaj kohe fëmijët janë të ekspozuar ndaj ngacmimeve nga nxënës ose mësues të tjerë. Ata nuk kanë mundësi tjetër përveçse të përballen me ta, duke i penguar ata të luajnë ashtu siç dëshirojnë, sepse ndikohen nga të tjerët. Për më tepër, siç e dimë të gjithë, ngacmimi shpesh bën që fëmijët të mos duan të luajnë aq shumë. Si rezultat, ata mund të fillojnë të zhvillojnë çrregullime të sëmundjes mendore që janë shumë të vështira për t’u kapërcyer.
Ndikimi i të rriturve në kohën e lojës
Të rriturit janë ata kryesorë që janë përgjegjës për kohën e lojës së fëmijëve, pasi mund të vendosin nëse ose kur do të luajnë ata. Fëmijët përballen me të rriturit në shtëpi, në shkollë dhe madje edhe në rrugë, ata janë kudo dhe, siç u përmend më lart, fëmijët mund të veprojnë sipas gjykimit të tyre. Për më tepër, të rriturit janë përgjegjës për transmetimin e mesazheve tek fëmijët , duke promovuar shoqërueshmërinë e tyre, gjë që vë një peshë të madhe mbi shpatullat e tyre në procesin e vendimmarrjes.
Disa të rritur besojnë se fëmijët nuk mund të depresohen, dhe informacioni për këtë çështje nuk po rritet aq sa vetë depresioni në fëmijëri. Ata gjithashtu mund të mos jenë të vetëdijshëm se kjo rritje e depresionit në fëmijëri mund të lidhet me ta dhe me kohën e zvogëluar të lojës së fëmijës së tyre.
